Ik wil nog altijd in de straten verdwalen,
De klank van de stad klinkt niet meer als weleer
Ge zijt er niet meer met al die verhalen,
Geloof me of niet maar het afscheid doet zeer.
Het overlijden van Hugo Claus deed pijn, vooral om de vele onzin die men zonodig moest debiteren en publiceren.
Nu heb ik verdriet, heel veel verdriet, moeilijk onder woorden te brengen.
Juist de mens die het niet wou zijn is uitgegroeid tot een monument, een Antwerps monument, het meest echte, het meest levende dat Antwerpen ooit heeft gehad en ooit zal hebben. Ik had het voorrecht hem te leren kennen toen ik nog een prille tiener was. En al die jaren bewaarde ik die beelden en die indrukken in mijn hart en mijn geest.
Ik zou hem nooit vergeten en ik zal hem ook nooit vergeten.
Ik kon dit overlijden niet zomaar laten” passeren”.
Ook ik ben altijd heel erg begaan geweest met het wel en wee van mijn stad. Het Sinterklaasfeest dat ik voor ogen had en waar ik een noodkreet voor lanceerde, waarop Miek, als eerste en toen ook als enige, reageerde, betrof en betreft ook de inwoners van onze stad, ongeacht hun afkomst, ongeacht de “couleur” zoals dat een echte Sinjoor (sinjeur) past!
Hij zou het perfect begrepen hebben.
Emmanuella Van Paemel
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Hij is niet hier, maar hij zal altijd hier zijn - groeten aan een grote meneer - hoewel hij zelf vond dat hij DAT niet was.
Talitha
Een reactie posten