De kerk is te koud, god weet wat het moet kosten om die verwarmd te krijgen.Het is te kort dag om daar nog een afzonderlijke bedelacties voor op te starten. De cafetaria van de vzw Kievit is te klein. Het zaaltje onder de kerk is te vochtig. Blijft de zaal van het klooster over die ik mij nog herinner van na het kraken, maar er is geen verwarming en één raam is kapot en de TL-lampeninstallatie werkte niet meer. “verlichting met enkele spots is veel gezelliger”, wordt mij verzekerd.
Dominique ziet mij twijfelen en vervolgt:" Het DAK houdt zijn feestjes altijd in deze zaal en men heeft nog maar net het Halloweenkinderfeest achter de rug. Niemand heeft geklaagd over te koud" Ik vind het toch wat frisjes, zij is er zeker van dat het niet zo is.
De grond zinkt onder mijn voeten weg. Ik schaam mij diep. Waar haal ik het lef vandaan om de degelijke deugdelijkheid en gebruikswaarde van hun lokalen in twijfel te trekken?
Ik herpak mij.
“je bent zeker dat het geen probleem is?”
“Natuurlijk, anders zou ik de zaal toch niet aanbieden?”
24 uren later krijg ik bericht dat de mensen van Het DAK, boven in één van de kamers van de vroegere bewoners (paters Dominicanen) een goede houtkachel hebben gevonden. Ze gaan hem naar beneden brengen, aansluiten en uittesten. Dit is ondertussen gebeurd!
IK WEET DAT ER NU MENSEN ZIJN DIE HUN BEDENKINGEN HEBBEN. JE MOET ZE MIJ NIET MEDEDELEN, IK BEN NIET GEÏNTERESSEERD. De Houtkachel werkt prima, de schouw is nagekeken. Ik heb geen enkele reden om dat in twijfel te trekken.
Ja, hoe zit dat nu toch ook weer van dat “te lui om te werken”, “profiteurs” en zo nog het één en ander?
Maar wat gaan onze “kievitjes” daarvan vinden?
“Maar schitterend toch, Emmanuella.”
Inderdaad, hoe had ik daar aan durven twijfelen.
Emmanuella
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten