NIETS?

Ondertussen zaten we, naast de gezondheidsperikelen van Maria, zwaar in de problemen, Sint Niklaas was niet meer bereikbaar, zwarte Piet was in staking. En wij, Miek en ik hadden er geen gedacht van of het samenwerkingsverband tussen de organisaties nu ja of neen aansloeg. We hadden geen zicht op wat er stond te gebeuren en of er wel aan het feest gewerkt werd.
52 kinderen is tenslotte niet niks.
Dit jaar hadden we ook geen school die ons een kant-en-klaar feestje kon aanbieden.
Daarbovenop kwam nog eens dat het bedrijf waar wij gewoonlijk ons speelgoed kochten bijlange niet meer voldeed aan onze eisen.
Rustgevend kon je de situatie wel niet noemen.
Op zondag 16 november zat ik achter mijn pc, ik had juist een mail opgesteld met een noodkreet toen de bel ging.
Het lijkt wel een sprookje, maar dat is dan ook de sfeer waar we dit jaar in zitten, Maria is daar mee begonnen. Niet mijn “schuld” dus.
Emmanuella

EVEN TUSSENDOOR

“Ik weet niet wat er is maar er is duidelijk iets met Maria aan de hand. Mijn man heeft geleerd dat maar ernstig te nemen wanneer ik zoiets zeg. Het is al een tijdje bezig. Er klopt duidelijk iets niet in haar houding , haar aandacht en haar manier van spreken en reageren. Tegen beter weten in vraagt mijn man zich luidop af of ik misschien toch geen spoken zie. Ik weet wel beter.
Op 14 november komt de mail: “ik heb een beetje minder goed nieuws “ Inwendige zona. Rusten en rustig aan luid het advies!
En nu mag mijn vriendin hier eens komen uitleggen wat de dokter bedoelt met rustig aan!
Emmanuella

BLOWIN’ IN THE WIND

De kerk is te koud, god weet wat het moet kosten om die verwarmd te krijgen.Het is te kort dag om daar nog een afzonderlijke bedelacties voor op te starten. De cafetaria van de vzw Kievit is te klein. Het zaaltje onder de kerk is te vochtig. Blijft de zaal van het klooster over die ik mij nog herinner van na het kraken, maar er is geen verwarming en één raam is kapot en de TL-lampeninstallatie werkte niet meer. “verlichting met enkele spots is veel gezelliger”, wordt mij verzekerd.
Dominique ziet mij twijfelen en vervolgt:" Het DAK houdt zijn feestjes altijd in deze zaal en men heeft nog maar net het Halloweenkinderfeest achter de rug. Niemand heeft geklaagd over te koud" Ik vind het toch wat frisjes, zij is er zeker van dat het niet zo is.

De grond zinkt onder mijn voeten weg. Ik schaam mij diep. Waar haal ik het lef vandaan om de degelijke deugdelijkheid en gebruikswaarde van hun lokalen in twijfel te trekken?
Ik herpak mij.
“je bent zeker dat het geen probleem is?”
“Natuurlijk, anders zou ik de zaal toch niet aanbieden?”
24 uren later krijg ik bericht dat de mensen van Het DAK, boven in één van de kamers van de vroegere bewoners (paters Dominicanen) een goede houtkachel hebben gevonden. Ze gaan hem naar beneden brengen, aansluiten en uittesten. Dit is ondertussen gebeurd!
IK WEET DAT ER NU MENSEN ZIJN DIE HUN BEDENKINGEN HEBBEN. JE MOET ZE MIJ NIET MEDEDELEN, IK BEN NIET GEÏNTERESSEERD. De Houtkachel werkt prima, de schouw is nagekeken. Ik heb geen enkele reden om dat in twijfel te trekken.
Ja, hoe zit dat nu toch ook weer van dat “te lui om te werken”, “profiteurs” en zo nog het één en ander?

Maar wat gaan onze “kievitjes” daarvan vinden?
“Maar schitterend toch, Emmanuella.”
Inderdaad, hoe had ik daar aan durven twijfelen.

Emmanuella

12 NOVEMBER

12 november. Maria en ik zitten bij Het DAK.Enkele schoonheidsfoutjes worden weggegumd. Een plooitje hier en daar gladgestreken en er worden ook fijne, duidelijke afspraken gemaakt. Het Kievitsnest laat weten daadwerkelijk uit te kijken naar een samenwerking met het DAK. Een wens die wederkerig is.
Leuk is dat.

Maar wat was ik uit het oog verloren?
Plots zaten we met 52 kinderen, uit 2 verschillende organisaties, 2 jonge organisaties die in zeer moeilijke omstandigheden werken. Die elkaar ook niet gewoon waren en die tamelijk onverwacht dan nog eens 2 buitenstaanders in de schoot geworpen hadden gekregen die er ook zo al hun gedacht op nahielden! Zijn er onder jullie mensen die aan vrijwilligerswerk doen of die verbonden zijn aan organisaties of misschien in de politiek bezig zijn? Wel die verstaan het allemaal.
Beide organisaties werkten met kinderen maar ieder wel op zijn manier. Dat is allemaal geen ramp, maar nu moesten die wel op een paar weken tijd op één lijn gezet worden.
Dat ligt niet zó voor de hand.

Emmanuella

EERST DENKEN DAN DOEN,

Maar achterste voren lukt het ook...

Ik verstuur een mail:

“Maria,
De mensen van Het Dak willen graag meedoen.Er zijn een paar probleempjes die om een oplossing vragen .Ik heb onze “kievietjes” daar niet met lastiggevallen..Zullen we volgende week terug naar het DAK gaan? Jij kunt toch mee? .Want we hebben wel een geordend, redelijk mens nodig om deftige afspraken te maken.”
(Zelfkennis siert de mens, ik moet dan wel en heel sierlijk persoon zijn…)
Maria, Je vindt het toch niet erg dat ik alvast maar contact heb opgenomen met Het Dak?"

Natuurlijk neemt ze het mij niet kwalijk, anders kan ze driekwart van de tijd boos zijn op mij en dat is ook niet goed voor de gezondheid.”

We zijn dan 11 november, niemand wist van deze “démarche”, zoals jullie, Beste Lezers, ook al wel vermoedden.
Ik ben nochtans een fervente aanhanger van de democratie, geloof me of niet, geen “parlementaire” dat is ook waar. “Inderdaad”, bevestigt mijn wederhelft, “een anarchistische”.
So far, no comment. Ik weet ook niet wat hij daar juist mee bedoelt.
Emmanuella

DE AANVAL IS DE BESTE VERDEDIGING...

“Hallo beste “kievitmensen
Voilà, het resultaat van het onderhoud met Dominique:Het DAK wil heel graag meedoen op woensdag 3 december. Indien jullie hiermee akkoord kunnen gaan, zullen we met een groep van ongeveer 50 kinderen zijn.
Geen Paniek. Miek en ik weten wat het is om als hardwerkende moeders ook nog aan vrijwilligerswerk te doen Wij kunnen niet het onmogelijke van jullie verwachten! Vermits het feest andere proporties zal aannemen, zal het Kiemmafonds ook andere (meer dus) verantwoordelijkheden op zich nemen. Diep ademen en rustig blijven is de boodschap. Moesten jullie echter niet willen samenwerken met het DAK, wat jullie goed recht is, dan zal er op woensdag 3 december een dubbel Sint Niklaasfeest doorgaan in de Kievitwijk omdat Miek en ik vinden dat we de kinderen van het DAK niet in de kou mogen laten staan.
Moesten jullie positief reageren dan moet er zo snel mogelijk een overlegvergadering plaatsvinden met de mensen van het DAK, die ook heel wat in hun “mars” hebben en in feite op dezelfde lijn als jullie zitten, wat de kinderen betreft.Tijdens deze vergadering maken we concrete en duidelijke afspraken. De vergadering kan doorgaan alle dagen, volgende week, zaterdag, zondag, of zelfs deze week nog, ’s morgens, ’s middags of ’s avonds, bij mij thuis. Overleg even en laat mij per kerende iets weten. Miek en ik zorgen ervoor dat de mensen van het DAK op de hoogte worden gebracht.
Emmanuella”

Van voldongen feiten gesproken. In stilte rekening ik er dan maar op dat iedereen deze onverwachte wending best tof! vind. Keineig, cool etc, etc, etc,...

ET ALORS…(vrij naar Mitterand)

We zitten met ons verhaal nu bij Het DAK.Afgaande op de informatie van mijn zoonie(op zijn Suud Afrikaans, Talitha…?) kan ik het niet laten om die mensen holder de bolder te contacteren.
Ik overval Dominique(medewerkster van Het DAK) letterlijk, tussen de soep en de patatten en of ik “straks even kan terugbellen.” wordt mij gevraagd. Drie kwartier later bel ik terug en val met de deur in huis “of ze al gegeten heeft”.Ik hoor ze grinnikend reageren “net”. Ik reageer kort,bondig en naar waarheid, zoals gewoonlijk met mij het geval is:”ik ook”.

’s Anderendaags sta ik op de stoep van het Klooster in de Ploegstraat.
Ik heb nog plaats voor 25 kinderen.De kinderwerking van De Kievit, moet dan wel even een toegeving doen.De Sint komt op 3 december.wij geven enkel nieuwe ongebruikte spulletjes en wij helpen bij de organisatie van het feestje.wij zijn met twee, en noemen onze organisatie Kiemma. Mijn collega en ik laten deze week nog iets van ons horen.

Het ratelt eruit. Ik zie Dominique even naar adem happen. “Komt waarschijnlijk omdat zij als Franstalige moeite heeft om mijn tempo te volgen” denk ik. “Neen” zegt mijn man achteraf, “ Dominique is perfect tweetalig (klopt), maar sta jij er dan nooit bij stil dat je de mensen soms echt overrompelt;”Ik kijk hem verwondert aan en reageer:”neen”.Nochtans, ik moet toegeven, Miek heeft mij daar ook al op gewezen.Maar zo zie ik het niet….
Emmanuella

PUBLICATIE VAN EN DOOR HET DAK

DAK mag voormalig Dominicanenklooster gebruiken
25-03-2008

Goed nieuws. Tijdens de opendeur van tklooster op vrijdag 21 maart heeft de heer Marc Wellens, in naam van de Provincie Antwerpen, positief geantwoord op de vraag van DAK om het voormalige Dominicanenklooster te mogen gebruiken totdat de gebouwen afgebroken wordt. Dat wil zeggen dat we er gedurende enkele jaren kunnen functioneren.

De werken gaan voort. Planning is als volgt: In de kelder en elders aanvoer- en afvoerbuizen, die verdwenen waren, vervangen voor wateraanvoer van de toiletten en wasbakken die deel gaan uitmaken van de nachtopvang. De electriciteitsleidingen verbeteren. Vodden, papier en andere rommel ruimen. De gangen fix & finishen en schilderen. De grote keuken afwerken. De ruimtes voor de bewoners en de nachtopvang installeren. Het bureel van DAK installeren en verhuizen.
Eenieder die een bijdrage wil leveren aan deze werken en/of aan de werking van tklooster en haar projecten wordt vriendelijk uitgenodigd op de 1e kloostervergadering die plaats heeft op 11 april 2008 om 17.00 uur in tklooster aan de Ploegstraat 27 (achterkant van de zoo) te Antwerpen.

DAK ZKT sociaal bewogen mensen met ervarings- en/of professionele deskundigheden die een deel van hun energie en tijd willen investeren in volgende projecten:
Keukenprojecten: De keuken kan, mits eenvoudige afspraken, voor verschillende sociale keukenprojecten gebruikt worden. De volxkeuken, een vegetarische keuken waar je aan 1 € kan eten, is er daar één van en zal vanaf midden- of eind april 1 maal per week functioneren. Na een tijd kan er naar 2 dagen gegaan worden. Ieder kan meedoen.
De inloop waar straatbewoners kunnen verpozen, en iets consumeren zal eind april van start gaan. Te beginnen met 1 maal per week een aantal uren. Tijdstip moet nog bepaald worden.
Voordat met de nachtopvang kan begonnen moeten er nog een aantal dingen gebeuren. De toiletten,de elektriciteit, schilderen, installeren……
We zijn nog op zoek naar een Ijskast, bedden, matrassen, lakens en kopkussens, muur- en houtverf, borstels en rollen, buizen en koppelingen, elektriciteitsmaterieel en lampen, kachels, cement, plaaster, tegellijm en tegels, …………..

Contacteer Koen Calliauw op 0495/530092 of Philippe De Craene op 0494/807350

Geldelijke giften voor tklooster kunnen gestort worden op de bankrekening van DAK vzw 001 3078909 11 met vermelding 'tklooster' Er wordt een kasboek bijgehouden dat op elk moment beschikbaar is voor steunders en actievelingen.

DE KLOOSTERTUIN

Een momentopname, op een zomerse zondagmorgen, jonge gezinnen met hun kinderen die wat in de tuin komen genieten. Ook dat kan soms.

DAK

Miek en ik zijn nog volop met enkel De Kievitwerking bezig, wanneer het DAK ons in de schoot wordt geworpen.
Er heerst even verwarring.
“Welk dak?”
“Wat is er dan met dat dak?”
“De mensen van het dak…”
“ Dat zullen dan wel specialisten zijn zeker, die zullen ook geld kosten, want zo’n kerkdak herstellen is niet niks denk ik toch. En daar heeft men dan toch geld voor vrijgemaakt? Dat werd ook hoog tijd zeker?”
“Wablief? Over welk kerkdak heb jij het eigenlijk?”
“Ja zeg, wat is dat nu allemaal met dat dak!”
Een Babelse spraakverwarring tot en met.
Bleek dat het niet over een dak ging, maar over Het Dak.
Het Dak of het Daklozenactiecomité. In feite zou het dus Het DAC moeten zijn, niet dus.
Het Dak zit in het klooster, De Kievit vzw heeft haar werkterrein in de kerk. Hun gemeenschappelijk raakpunt is de kloostertuin. Een perfecte lat-relatie als je het mij vraagt. Beiden hebben ze een kinderwerking die dezelfde doelgroep behelst. Volgens Miek en mij kon het niet dat de Sint wel pakken had voor kinderen aan de ene kant van de tuin, maar dat die van de andere kant maar “op hun kin moesten kloppen” om het maar eens in eenvoudige mensentaal te zeggen.
Emmanuella

TOT SLOT VAN DIT VERHAAL

Toen de krakers (in dit geval de anarchistische bond) beslisten dat het pand terug aan de buurt moest worden gegeven, besloten ze een oproep te doen. Vijf buurtgroepen kwamen erop af en daaruit ontstond: “De Ploeg”, de Anarchistische Bond hief zichzelf op, haar taak zat erop.
De Ploeg zorgde verder voor media-aandacht en hield heel het gegeven in de openbaarheid, de schrijver Manu Claeys gebruikte daar gewillig zijn invloed voor. De Ploeg riep regelmatig op voor kleine betogingen. Ze nam contact op met de paters en die besloten dat de koop met de projectontwikkelaar niet zou doorgaan. Maar ook voor “De Ploeg” was dit een onoverzichtelijke erfenis en zij riepen de hulp in van de Straten Generaal. Samen richtten ze het “Kievitsei” in: een “can- do”-workshop. De buurt reageerde hierop positief en mensen stelden zich kandidaat om mee te helpen om zo te bewijzen dat de buurt leefde en nood had aan een sociale plek waar van alles gebeurde en waar mensen terechtkunnen. Uit deze vergadering werd de vzw Kievitsnest geboren.
De leden van de Bond waren toen al vertrokken op één man na en die stapte ook in de nieuwe vzw.
Er werd besloten om het programma van de anarchisten over te nemen en verder uit te werken:
De hof in de zomer openhouden.
Nu en dan een film te geven
De ruimte vrij te geven om gratis tentoonstellingen in te richten
Buurtcafé in te richten met consumpties aan democratische prijzen(toegankelijk voor iedereen dus) en niet verplicht te consumeren
Muziekavonden in te lassen (dikwijls zijn het try-outs waarvan meestal mag gezegd worden: goedkoop en kwalitatief verantwoord), alles moest laagdrempelig blijven.
En natuurlijk wilde men de kinderwerking, die in gang getrokken was ook verder uitwerken.
De vzw beheert de ruimte verwerkt aanvragen voor activiteiten en begeleidt ze ook.
Vermits geld het grootste probleem is, moet alles draaien op vrijwilligers. Hoelang men deze manier van werken nog kan volhouden? Wie zal het zeggen.
Maar ondertussen bewijst een buurt waarover weer maar eens enkel allerhande “spookverhalen” de ronde doen, hoe leefbaar ze is en vooral, hoe leefbaar ze wil zijn!
Ook al zag men in “het stadhuis” enkel heil komen van kantoren en bouwpromotoren…
Het is wel zo dat de vzw kievitsnest die de buurtwerking uitmaakt zich enkel bezig houdt met de kerk.
Het klooster werd overgelaten aan het DAK (het daklozenactiecomité) maar toen waren de laatste krakers daar al een hele tijd weg .
Emmanuella

VERVOLG

Men ging op zoek naar een vaste stek voor de kinderwerking, binnen, en vond die onder de kerk. Blijkt dat ze nu toch minder geschikt is dan men eerst had verwacht. Er is geen verwarming, de ramen kunnen niet dicht en er is ergens een lek. Vergeet niet dat men werkt zonder subsidie en enkel met vrijwilligers, mama's die ok nog buitenshuis werken. Toch hoopt de buurt dat ze het niet zullen opgeven, zoniet, staat men weer bij af. Ik geef jullie even een gedacht maar vergeet niet dat dit een opgepoetste versie is.

Emmanuella

KINDERWERKING

Een kinderwerking werd op gang getrokken, neem dat maar letterlijk, want ’t ging niet zonder slag of stoot. Mensen van “de Bond” gingen de straat op en probeerden de kinderen te overtuigen om mee te komen naar de kerk en naar de tuin van het klooster, waar er voldoende veilige ruimte was om te spelen, bij goed weer buiten en bij slecht weer binnen. Een verhaal op zich en wanneer je de betreffende mensen erover hoort vertellen en dan vraag je je soms af of het werkelijk centrum Antwerpen (of de beschaafde wereld…) is, waarover zij het hebben.

De gasten zien het groot en besluiten meteen om de straten van hun woonomgeving te verfraaien. Een goed voorbeeld is misschien inderdaad wel de beste preek?

Ziehier enkele resultaten. Ze zijn nog altijd te bewonderen.

Emmanuella

SFEERBEELDEN

Een sfeerbeeld van "the can-do"-workshop. De buurt is er op dat ogenblik van overtuigd geraakt dat die jonge mensen, niet zo maar een zootje ongeregeld zijn.

De mensen komen. Willen komen, zelfs al is er geen verwarming.

Het puin werd opgeruimd, en de vloer werd in een sopje gezet. Het resultaat mag toch gezien worden, vinden jullie dat ook? Bemerk rechs op de foto, de aftrekker, zo waren er twee in huis. En ze hebben gediend.

Stel je voor, de gang vol afval en puin. De boeken uiteengetrokken en over het hele gebouw verspreid. Ze werden met engelengeduld, soms blad per blad terug bij elkaar gebracht. Wat jullie hier zien is het resultaat van noeste arbeid. Dag en nacht.

Emmanuella

EVEN SITUEREN

RAAF
In Antwerpen ontstond enkele jaren geleden de groepering Raaf, na enkele maanden werd Raaf omgevormd tot de Anarchistische Bond. Op dat ogenblik waren de plannen om het Kievitplein vol te zetten met kantoorgebouwen feitelijk rond. Het enige plein in het hart van een “arme buurt”, achteruit gesteld op elk gebied, werd opgeofferd aan?? Het project Alcatel was door de Vlaamse bouwmeester Bob Van Reeth afgeschoten als voorbijgestreefd maar er werd niet naar hem geluisterd.
Aanpalend, aan het Kievitplein, stond een immens gebouw leeg waar een projectmakelaar zijn oog al had op laten vallen om er, geloof het of niet, kantoorgebouwen op te plaatsen, nochtans stond heel dit blok ingekleurd als woonzone. De onderhandelingen met de stad Antwerpen waren begonnen, de eigenaars waren gecontacteerd en geruchten deden de ronde dat het stadhuis er wel wat in zag om de gewestplannen aan te passen en de projectontwikkelaar zijn zin te geven.
Daarop besloot de Anarchistische Bond tot een “kraakactie” over te gaan waarmee men een signaal aan de buurtbewoners wou geven dat ze niet zomaar alles lijdzaam moesten ondergaan.
Alle mensen met de nadruk op “alle” hebben nog altijd recht op een leefbare omgeving.
Tijd om een degelijk overleg met de buurt aan te gaan of om een adembenemend plan te ontwikkelen was er niet, er moest ingegrepen worden, en vlug ook als men de leefbaarheid van de wijk wilde vrijwaren. De Bond kraakte het pand en trommelde de pers op die, totaal onverwacht, massaal reageerde.
Waarschijnlijk was die persbelangstelling het directe gevolg van het feit dat men het voormalige Dominicanen- klooster had bezet. En naast een klooster met tuin, kregen de krakers er ook nog een kerk bij met een orgel dat in takt was.
De buurtbewoners zelf wachtten af. De anarchisten gingen aan de slag.
Het pand werd eerst en vooral beveiligd dwz sloten op de deuren. Zo goed en zo kwaad als het kon begonnen ze de boel op te ruimen en het bezit te ordenen. Bleek al vlug dat het pand erg verwaarloosd was. Dat er ook veel geplunderd was door ??? en “schattenjagers”. Het prachtige gebouw was nog net geen krot geworden. In de kelders vonden ze nog archieven (o.a. wijk- en oorlogsarchieven) die ze overmaakten aan het historisch erfgoed in Brussel.
Dat ze met een veel te kleine ploeg waren voor dit immense werk was een feit…Toch richtten ze ondertussen een “volxkeuken” in, werd de “weggeefwinkel” geïnstalleerd, werden filmavonden ingericht en infoactiviteiten opgezet. Alles gratis, wel te verstaan! Ze stelden de tuin en de gebouwen (kerk en klooster) open en hielden voortdurend rondleidingen. De pers kwam terug langs, het stadsbestuur kwam ook, sommigen van hen deden het “incognito” en zelfs de burgemeester pikte een rondleiding mee.
Emmanuella

IS DAT ZO?

Er wordt mij soms gevraagd of ik niet wat overdrijf met mijn relaas over ons werk voor het sinterklaasfonds.
“Natuurlijk zal zo’n feestje wel wat werk meebrengen”, is zo een bedenking die vaak gemaakt wordt, maar die steevast gevolgd wordt door de retorische vraag “maar jullie staan er toch niet alleen voor?”. Ik reageer gewoonlijk, zoals wordt verwacht: niet.
Ik kan jullie nochtans verzekeren dat er buiten ons twee, niemand anders is, die mensen ronselt, geld verzamelt, brieven schrijft.
“Natuurlijk heb je geld nodig, maar och een kinderhand….”, ook zo een reactie waarbij ik dikwijls op mijn tanden moet bijten.
Wij geven een “klassefeest”met “eerste keus”- geschenken. Dat komt allemaal niet zo maar aangevlogen weet je wel.
“Je kunt toch altijd wel ergens terecht, als je maar droog zit…”,gek dat mensen dat allemaal zo voor de hand liggend, vinden, denk ik dan.
Ik herinner mij een rechtstaande vergadering omdat er niet één droge stoel te vinden was. En dan maar hopen in stilte dat het niet zal regenen tijdens het feest.
Dit jaar is het nog maar de vraag of er al verwarming en/of licht, zal zijn.
Ik moest aan al die vragen en reacties denken toen ik volgend mailtje van Miek binnenkreeg. Voor de aardigheid druk ik er een stuk van af. Niet om haar belachelijk te maken, maar wel om eens te laten zien hoe het er soms aan toegaat. Vergeet niet, wij zijn ook grootouders! Wij zijn ook met pensioen…
En dit is dan nog een rustige dag, zonder vergadering, zonder een lezing, zonder boodschappen voor het Klaasfeest en/of voor thuis. Het was een antwoord “tussen de soep en de patatten” op een vraag van mij betreffende de donaties. Ik heb niet heel de mail genomen, anders denken jullie weer dat ik het maar uitvind.

----- Original Message -----
From: Miek Cleerbout
To: Emmanuella Van Paemel
Sent: Wednesday, October 15, 2008 12:45 PM
Subject: Re: stortingen

Tussen de boterhammen en de thee.
Op dit moment sta ik model voor alle karikaturen: ging boodschappen doen, bven nog niet weggeraakt omdat : ik begon mijn buraeu op te ruimen, ondertussen nieuwe mails bekijken, naar de n
living, zag nog strijk staan , even gestreken , zag jouw omslag met krantenartikels: gelezen, geknipt en in de map gestoken , zag folder Suske en Wiske en Mega mindy: info voor kaarten opgezocht, mails naar de kinderen en ben nu al mijn brillen kwijt, zit hier met leeszonnebril.
Nu ga ik eten en mijn uitgeschonken koude thee drinken

Miek

De fouten zijn NIET veroorzaakt bij gebrek aan kennis, maar wel bij gebrek aan tijd. En natuurlijk, wees gerust, moeten we er zelf ook om lachen. Ik zal haar vragen of ze van mij ook zo niets bij de hand heeft. Maar is het niet een schoolvoorbeeld van hoe het is en niet zou moeten zijn?
Of ik klaag? Natuurlijk niet. Ik wou enkel aantonen dat ik niet overdrijf. In tegendeel…

Emmanuella

EFFKES PAUZE, DAARNA GAAN WE VERDER.

ZONDER WOORDEN

NOG EEN PAAR WOORDEN

Ik wil nog altijd in de straten verdwalen,
De klank van de stad klinkt niet meer als weleer
Ge zijt er niet meer met al die verhalen,
Geloof me of niet maar het afscheid doet zeer.

Het overlijden van Hugo Claus deed pijn, vooral om de vele onzin die men zonodig moest debiteren en publiceren.
Nu heb ik verdriet, heel veel verdriet, moeilijk onder woorden te brengen.
Juist de mens die het niet wou zijn is uitgegroeid tot een monument, een Antwerps monument, het meest echte, het meest levende dat Antwerpen ooit heeft gehad en ooit zal hebben. Ik had het voorrecht hem te leren kennen toen ik nog een prille tiener was. En al die jaren bewaarde ik die beelden en die indrukken in mijn hart en mijn geest.
Ik zou hem nooit vergeten en ik zal hem ook nooit vergeten.
Ik kon dit overlijden niet zomaar laten” passeren”.

Ook ik ben altijd heel erg begaan geweest met het wel en wee van mijn stad. Het Sinterklaasfeest dat ik voor ogen had en waar ik een noodkreet voor lanceerde, waarop Miek, als eerste en toen ook als enige, reageerde, betrof en betreft ook de inwoners van onze stad, ongeacht hun afkomst, ongeacht de “couleur” zoals dat een echte Sinjoor (sinjeur) past!

Hij zou het perfect begrepen hebben.

Emmanuella Van Paemel

ZONDER TITEL

Wanneer U in vorig artikel ergens op de linken klikt, hoort u het Lied, dat ahw, “het volkslied” van Antwerpen geworden is. Het is een cliché, ik weet het. Maar ik vond dat het op dit blog toch thuis hoorde, net zoals ik er “Lily” heb opgezet.
Ik had wel een ander artikel geschreven voor de “re-opening” van het blog. Maar dat krijgen jullie dus nog.
Emmanuella

Wannes Van de Velde Tribute | Gratis online gedenk-community | Maak een Tribute en deel je herinneringen - Respectance

Wannes Van de Velde Tribute Gratis online gedenk-community Maak een Tribute en deel je herinneringen - Respectance