Totaal aantal pageviews

Wij zoeken, kraakvers, nog nooit gebruikt, spiksplinternieuw speelgoed. Dit om Sinterklaasfeesten te geven. De werkingen die wij uitkiezen situeren zich in de armste wijken van Antwerpen. Vluchtelingen, allochtonen, autochtonen, vierde wereld, je vindt er zo wat alles met één gemeenschappelijke noemer: armoede troef. We willen de weg naar een buurthuis, weg ook naar een opvang, duidelijker in de kijker zetten en de drempel verlagen. Emmanuella en Miek

donderdag 19 november 2009

LA SUITE


Het DAK wilde persé gezelschapspellen geven. De dozen zagen er ook zeer verleidelijk uit… Miek en ik negeerden de opmerking en we wandelden steeds opnieuw hardnekkig naar de andere kant van het magazijn. Dat zinde de dame in kwestie niet.
Armoede wil niet zeggen dat je geen eigen mening hebt!
Tenslotte ging ze gezwind de “spellenkant” op en daar bleef ze ostentatief staan. Wij konden niet anders dan schoorvoetend volgen. Miek bekeek mij, echt gelukkig was ze niet met de wending, ik nog minder. Tot ik besloot te zeggen waarom wij die kant van de zaak niet wensten te doorlopen. Ons eerste jaar hadden wij, ook op aanraden van onze “ervaringsdeskundigen”, voor de oudere kinderen een mooie, grote doos met gezelschapsspellen. Fiasco tot en met, want die kinderen waren daar absoluut niet gelukkig mee.. “Juist”, reageert Dominique prompt, “heel juist, zoiets doet Sinterklaas niet”, nu konden wij even niet meer volgen, “de echte Sinterklaas, de echte wel te verstaan, brengt een pak dat alleen voor jou en van jou is.” Einde van haar betoog.
Wat ik al jaren verdedig, werd hier in klare, duidelijke taal, door mensen van de doelgroep bevestigt.
Een oef-gevoel kwam over mij. Ik had het altijd geweten en zo aangevoeld en buiten Miek zullen er maar weinig zijn die het ook echt begrepen hebben. Maar het deed goed te weten dat de weg die we indertijd ingeslagen en aangehouden hebben, inderdaad de juiste was, voor onze onderneming, wel te verstaan.
Emmanuella

Geen opmerkingen: