Wegens, om, en zo meer, wordt een tweede vergadering steeds weer verschoven. Wanneer er uiteindelijk overeenstemming is zitten we rond tafel met wat men in het Verenigd Koninkrijk “left overs”, noemt. De “oudgedienden”: Dominique, De Maïtre van het DAK, Marleen, Miek en ik, zitten bij elkaar en spreken af wanneer het speelgoed wordt aangekocht. Voor de rest van de festiviteiten kunnen wij in feite niks doen. Ergens verjaarde er nog gauw een schoonmoeder, een concert werd uit het oog verloren, een werkagenda werd overhoop gehaald. Je hoort het ons zo denken: de jeugd van tegenwoordig….
Soms worden we er een beetje moe van, Miek en ik. Daar komt nog bij dat het ex-kloosterpand nog altijd een kraakpand is en blijft tot nader order. Dat is ook geen schande maar het is ’s avonds niet de gezelligste plaats om te vergaderen. Als het dan ook nog een beetje miezerig is buiten dan is de plek daar achter de Zoo van Antwerpen, niet bepaald de tofste plaats om te vertoeven voor twee, zo is het toch, “burgertrutjes”.
We vergaderen onder het schijnsel van één (letterlijk) gloeilamp die regelmatig uitvalt omdat er ergens in het pand iemand even vergeet dat wij daar beneden zitten… Men leeft normaliter ’s avonds “tamelijk donker” in het pand van het DAK, elektriciteitsverbruik is iets wat zeer zuinig mee wordt omgesprongen. In de gerecupereerde kachel branden de gerecupereerde materialen hij geeft gerecupereerde warmte. De vlammen en het knarsen zijn echt. Het geheel is van een dickensiaanse gezelligheid, wat toch ook niet moet onderschat worden. Romantische zielen kunnen hier echt wel van genieten als ze er niet dagdagelijks in moeten zitten wel te verstaan… En natuurlijk heeft de chef wel voor een lekkere kop verse koffie gezorgd.
Met horten en stoten gaat het dit jaar en toch, gek genoeg, het is ook nog nooit zo vlot gegaan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten