Guido, één van de sponsors van het eerste uur, kwam binnen.
“Agfa_Aid heeft besloten jullie een handje toe te steken. Het geld is al gestort, ’t staat waarschijnlijk nog niet op de rekening, maar het is op komst.”
Kort, bondig en duidelijk.
Hij wou wat informatie, stelde wat vragen en vroeg of ik geen foldertje kon opstellen.
Hij heeft zijn” foldertje” gekregen… inside joke, Guido?
Ik had meer zin om te huilen dan om te lachen. Het overdonderde mij gewoon. Ik ben dus even gaan zitten en toen ging het beter. Het was een overweldigend “emo-moment”.
Op nauwelijks 72 uren tijd was er een Sint, een Zwarte Piet en twee muzikanten. “En of ik misschien werkvolk nodig had om de zaal wat aan te passen.” Dat laatste heb ik vriendelijk van de hand gewezen, benauwd als ik was dat hij misschien nog wat verbouwingswerken zou opstarten, je weet maar nooit met zulke doortastende types.
Zou sinterklaas dan toch bestaan? Of moet ik misschien die sprookjes van mijn vriendin eens op hun echtheid gaan checken?
Feit is dat het feest er staat, zoals het er al altijd gestaan heeft:
een fijne knutsel- zangnamiddag voor onze jonge genodigden,
een heerlijke traktatie met drankje, zoals dat hoort,
pakken om U tegen te zeggen, zoals de Sint altijd belooft,
en ’t is, wij weten dat uit ondervinding, een man van zijn woord.
Emmanuella
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten