Mijn zoon, notabene, juist hij, begrijpt het probleem niet: “Moeder, iedereen kan toch enkel maar genieten van de comfortabele omstandigheden die hier geboden worden?? Met unanimiteit van stemmen is dit voorstel zonder dralen aangenomen! Last van wat paternalisme misschien?”
Ik schaam mij diep.
Maar Birgit komt ertussen, want zij begrijpt het wel. Het is een opluchting om te ontdekken dat ik misschien toch nog ergens integer ben…Alleen vind ook zij dat ik niet uit het
oog mag verliezen dat we hier met een kinderfeest bezig zijn. Plezier op tijd en stond zonder meer, moet kunnen, het zijn mijn woorden die aangehaald worden, daar was het toch om begonnen, of had zij dat verkeerd begrepen?
Zestig plussers!
Gelukkig heb ik kinderen die mijn geheugen zo nu en dan weer opfrissen…
Talitha krijgt ondertussen in Frankrijk op tijd van 48 uur, 17 mails binnen van haar moeder. Dan heeft ze nog geluk gehad dat ik ondertussen even ging betogen en dat ik onze bedelbrieven nog moest opstellen, anders waren het er nog meer geweest. Ze gaan allemaal over het blog. Eerst geraak ik er niet op, dan wel weer. Dan is er een probleem met prentjes, maar dat los ik dan op mijn manier op. Alles slaat tilt. Ik weet niet wat er fout gaat. Ze laat haar moeder maar razen. De gedachte: baat het niet, dan schaadt het niet, zal waarschijnlijk de bovenhand hebben gehaald. Maar wanneer ik haar een mailtje stuur of we niet beter een nieuw blog opstarten, reageert ze onmiddellijk!
“Neen, moeder”, gilt ze vanuit Frankrijk,”dan blijven we bezig!” Ook zij herinnert zich vorig jaar nog. En ik kan hardnekkig blijven doorzagen eens dat ik begin…
Emmanuella
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten