EEN HERHALINGSOEFENING

Na een meer dan geslaagd tweede “sintfeest” bleek al vlug dat de mensen van Open Huis stonden te popelen om HUN sinterklaasfeest zelf in handen te nemen. Op 13 februari was het zover papieren, formulieren, voorbeeldbrieven, adressen en namen werden netjes doorgegeven.
Onze ukkepuk was plots volwassen geworden. En hoewel we best trots waren op dit feit …..deed het evengoed een beetje pijn om plots overbodig te zijn.
Miek en ik besloten om eens rond te kijken hoe het verder moest. Het liefst van al zouden we de Sint nog enkele jaren verder willen helpen daarna zal hij naar andere brave mensen moeten uitkijken.
Maar eerst, zoals jullie nu onderhand al wel weten, gingen we Antwerps zomeren met de vriendenploeg. Daar hebben we ook altijd wel onze handen mee vol.
Toen bleek plots dat we toch een dagje ouder werden….Dat waren we even uit het oog verloren. Het leek wel of we chronisch vermoeid waren. Het ging allemaal niet zo lekker en niet zo vlot, wij wilden wel, maar’t lichaam riep:”STOP!”. En het was luisteren of “kapot”.
Hier moest dus drastisch worden ingegrepen, deden we ook, rustig aan, met Nordic walking en aquagym...

In oktober,“ons” filmseizoen was al gestart, hadden we het over Sint Niklaas. Miek had zo één en ander in gedachte en ik had ook enkele organisaties die ik eens van nabij wou bekijken. Onze fysieke inspanningen waren dus toch niet nodeloos geweest. We gingen er, mentaal althans, stukken op vooruit.
Toen kwam Lilly op de proppen. Zomaar uit het niets kruiste zij ons pad. We hadden haar eerst niet gezien, het was ook zo donker die dag…

Emmanuella