Wat ik nu ga zeggen is een cliché, ik weet dat, maar er zijn geen betere woorden voor om het uit te drukken: moe maar voldaan, reden we na onze laatste spreekbeurt naar huis.
We zijn toen zelfs achteraf geen koffietje gaan drinken … Dinsdag ervoor hadden we onze wekelijkse filmavond al voorbij laten gaan.
Het zijn zo van die momenten dat een mens plots beseft: we worden inderdaad een dagje ouder. Daarover natuurlijk niet getreurd, want wie niet oud wil worden moet jong sterven, volgens de filosofie van mijn moeder, en gelijk had ze, natuurlijk.
Toen werd het afwachten maar. Er zat niets anders op. Gek gevoel gaf dat. We waren veel vroeger dan anders in actie geschoten, kort maar hevig, mag ik wel zeggen, en nu viel alles stil. Het gaf een zeer vreemd, verdwaasd gevoel.
Emmanuella
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten