TOCH OOK NOG“EFFKES” VERTELLEN.

Twee dagen achter elkaar waren wij in het holst van de nacht (bij wijze van spreken) naar Heist op den Berg getrokken. Ik gewapend met mijn laptop en een inderhaast samengestelde reportage over ons project. Miek met “sprookjes” in haar hoofd.
De eerste dag zat ik zo nog wat half te soezen (ik wordt moeilijk wakker…) in een refter waar de leerlingen binnenstroomden. Vanuit de verte hoorde ik haar (Miek) met een kalme, rustgevende stem de leerlingen begroeten. Mijn gedachten dwaalden af tot ik haar plots hoorde zeggen “…….en daarom wil ik jullie een modern sprookje, vertellen…”. Ik was meteen klaarwakker. Ik dacht bij mezelf: mijn god! Waar haalt ze het uit en wat doet ze nu, die gasten fluiten ons hier dadelijk buiten.
Niets van dit alles. Die mannen bleken daar wel oor naar te hebben.
Na de eerste dag grinnikte ik in de auto toen we naar huis reden: “Maria, dat moet ik aan de mensen van Kievit gaan vertellen en ook aan de mensen die indertijd het kloosterpand hebben bezet.”
“Wat moet jij gaan vertellen?” klonk het nuchter.
“Dat ze een sprookje zijn, mens, waar haal je het uit! Een modern sprookje nog wel. Je hebt waarschijnlijk nog gelijk ook. ‘k weet alleen niet hoe ze daarop gaan reageren.”

Op 22 mei 2008 werden we, Miek, Monique en ik, uitgenodigd naar het Sint Lambertus Instituut van Heist op den Berg waar er voor ons een cheque klaar lag. Ik kan daar in het lang en het breed over uitweiden en dan wordt het zò melig dat geen mens mij nog ernstig neemt. Dus doe ik dat niet!
Maar petje af, voor de leerkrachten en de directie, die het lef hadden om ons binnen te halen! Wij hadden geen grootse verhalen over verre exotische landen die van het hele armoedeverhaal dikwijls een “far west”- story maken, ver genoeg van ons bed om er niet al teveel last van te hebben en dan nog het leuke gevoel dat al wat je doet, meer dan genoeg is.
Dit met alle respect voor al die mensen die zich belangeloos inzetten voor onze derdewereldlanden en de” wereldarmoede”.
Wat wij kwamen vragen lag ook al niet zo voor de hand.
Verschrikkelijke ziekten zijn niet ons domein.
Uitgemergeld zijn onze kinderen ook niet, al zijn er heel wat bij die zeer slecht gevoed zijn… dag en nacht bedreigd door mortiervuur en raketten, konden we ons ook niet op beroepen.
Onze kinderen hadden enkel het “ongeluk” dat ze in een welvaartsstaat geboren werden.
Vraag daar maar eens begrip voor.
En daarbovenop kwamen wij zelfs niet eens om “nuttige, degelijke dingen” bedelen.
Je moet maar durven. En de leerlingen, zij hadden er begrip voor!. Misschien leunde het ook heel dicht bij hun leefwereld aan en ziedaar het resultaat:

Lang verwacht,

Nooit gedacht,
Dat het zo een succes zou zijn!
We worden er met momenten nog stil van.

Emmanuella