Ik had beloofd om de twee vorige blogs hier ook op te zetten. Voorlopig is dat niet haalbaar. Lees: gebrek aan kennis, maar 't kan verkeren, zei Brederode al. Dus zodra het lukt, zien jullie dat wel.
Niet vergeten om nu en dan te komen kijken, want met dit verhaal gaan we natuurlijk wel verder.
Groetjes
Emmanuella
maandag 13 oktober 2008
SINT LAMBERTUS INSTITUUT!!!
Woorden schieten hier tekort.
Het enthousiasme druipt eraf.
Niets aan toe te voegen. Of Toch?
Welke leerkrachten....
SIMPLY THE BEST
Twijfelt daar nog iemand aan?
De start is gegeven.
Wij kunnen er terug aan beginnen. Veel schoenen moeten gevuld worden. Onze bedelbrieven liggen klaar maar we starten onder een goed gesternte, daar zijn we van overtuigd. Dit kan niet meer stuk.
't geeft moed mannen, jullie horen nog van ons, dat hebben we trouwens beloofd.
FOTO’S
Zonder tekst, de beelden spreken voor zich en men kan de hedendaagse jeugd dan wel eens spottende “de hamburgergeneratie” noemen, ze hebben zich dan toch zo maar even belangeloos ingezet, toen het hen gevraagd werd.
Vanwege, Miek en Emmanuella, heel de ploeg van de kinderwerking van de Kievit en van al onze kinderen en last but not least, VAN DE SINT, de enige, de echte, en wij kunnen het weten.
Vanwege, Miek en Emmanuella, heel de ploeg van de kinderwerking van de Kievit en van al onze kinderen en last but not least, VAN DE SINT, de enige, de echte, en wij kunnen het weten.
D A N K U
DANK U
TOCH OOK NOG“EFFKES” VERTELLEN.
Twee dagen achter elkaar waren wij in het holst van de nacht (bij wijze van spreken) naar Heist op den Berg getrokken. Ik gewapend met mijn laptop en een inderhaast samengestelde reportage over ons project. Miek met “sprookjes” in haar hoofd.
De eerste dag zat ik zo nog wat half te soezen (ik wordt moeilijk wakker…) in een refter waar de leerlingen binnenstroomden. Vanuit de verte hoorde ik haar (Miek) met een kalme, rustgevende stem de leerlingen begroeten. Mijn gedachten dwaalden af tot ik haar plots hoorde zeggen “…….en daarom wil ik jullie een modern sprookje, vertellen…”. Ik was meteen klaarwakker. Ik dacht bij mezelf: mijn god! Waar haalt ze het uit en wat doet ze nu, die gasten fluiten ons hier dadelijk buiten.
Niets van dit alles. Die mannen bleken daar wel oor naar te hebben.
Na de eerste dag grinnikte ik in de auto toen we naar huis reden: “Maria, dat moet ik aan de mensen van Kievit gaan vertellen en ook aan de mensen die indertijd het kloosterpand hebben bezet.”
“Wat moet jij gaan vertellen?” klonk het nuchter.
“Dat ze een sprookje zijn, mens, waar haal je het uit! Een modern sprookje nog wel. Je hebt waarschijnlijk nog gelijk ook. ‘k weet alleen niet hoe ze daarop gaan reageren.”
Op 22 mei 2008 werden we, Miek, Monique en ik, uitgenodigd naar het Sint Lambertus Instituut van Heist op den Berg waar er voor ons een cheque klaar lag. Ik kan daar in het lang en het breed over uitweiden en dan wordt het zò melig dat geen mens mij nog ernstig neemt. Dus doe ik dat niet!
Maar petje af, voor de leerkrachten en de directie, die het lef hadden om ons binnen te halen! Wij hadden geen grootse verhalen over verre exotische landen die van het hele armoedeverhaal dikwijls een “far west”- story maken, ver genoeg van ons bed om er niet al teveel last van te hebben en dan nog het leuke gevoel dat al wat je doet, meer dan genoeg is.
Dit met alle respect voor al die mensen die zich belangeloos inzetten voor onze derdewereldlanden en de” wereldarmoede”.
Wat wij kwamen vragen lag ook al niet zo voor de hand.
Verschrikkelijke ziekten zijn niet ons domein.
Uitgemergeld zijn onze kinderen ook niet, al zijn er heel wat bij die zeer slecht gevoed zijn… dag en nacht bedreigd door mortiervuur en raketten, konden we ons ook niet op beroepen.
Onze kinderen hadden enkel het “ongeluk” dat ze in een welvaartsstaat geboren werden.
Vraag daar maar eens begrip voor.
En daarbovenop kwamen wij zelfs niet eens om “nuttige, degelijke dingen” bedelen.
Je moet maar durven. En de leerlingen, zij hadden er begrip voor!. Misschien leunde het ook heel dicht bij hun leefwereld aan en ziedaar het resultaat:
De eerste dag zat ik zo nog wat half te soezen (ik wordt moeilijk wakker…) in een refter waar de leerlingen binnenstroomden. Vanuit de verte hoorde ik haar (Miek) met een kalme, rustgevende stem de leerlingen begroeten. Mijn gedachten dwaalden af tot ik haar plots hoorde zeggen “…….en daarom wil ik jullie een modern sprookje, vertellen…”. Ik was meteen klaarwakker. Ik dacht bij mezelf: mijn god! Waar haalt ze het uit en wat doet ze nu, die gasten fluiten ons hier dadelijk buiten.
Niets van dit alles. Die mannen bleken daar wel oor naar te hebben.
Na de eerste dag grinnikte ik in de auto toen we naar huis reden: “Maria, dat moet ik aan de mensen van Kievit gaan vertellen en ook aan de mensen die indertijd het kloosterpand hebben bezet.”
“Wat moet jij gaan vertellen?” klonk het nuchter.
“Dat ze een sprookje zijn, mens, waar haal je het uit! Een modern sprookje nog wel. Je hebt waarschijnlijk nog gelijk ook. ‘k weet alleen niet hoe ze daarop gaan reageren.”
Op 22 mei 2008 werden we, Miek, Monique en ik, uitgenodigd naar het Sint Lambertus Instituut van Heist op den Berg waar er voor ons een cheque klaar lag. Ik kan daar in het lang en het breed over uitweiden en dan wordt het zò melig dat geen mens mij nog ernstig neemt. Dus doe ik dat niet!
Maar petje af, voor de leerkrachten en de directie, die het lef hadden om ons binnen te halen! Wij hadden geen grootse verhalen over verre exotische landen die van het hele armoedeverhaal dikwijls een “far west”- story maken, ver genoeg van ons bed om er niet al teveel last van te hebben en dan nog het leuke gevoel dat al wat je doet, meer dan genoeg is.
Dit met alle respect voor al die mensen die zich belangeloos inzetten voor onze derdewereldlanden en de” wereldarmoede”.
Wat wij kwamen vragen lag ook al niet zo voor de hand.
Verschrikkelijke ziekten zijn niet ons domein.
Uitgemergeld zijn onze kinderen ook niet, al zijn er heel wat bij die zeer slecht gevoed zijn… dag en nacht bedreigd door mortiervuur en raketten, konden we ons ook niet op beroepen.
Onze kinderen hadden enkel het “ongeluk” dat ze in een welvaartsstaat geboren werden.
Vraag daar maar eens begrip voor.
En daarbovenop kwamen wij zelfs niet eens om “nuttige, degelijke dingen” bedelen.
Je moet maar durven. En de leerlingen, zij hadden er begrip voor!. Misschien leunde het ook heel dicht bij hun leefwereld aan en ziedaar het resultaat:
Lang verwacht,
Nooit gedacht,
Dat het zo een succes zou zijn!
We worden er met momenten nog stil van.
Dat het zo een succes zou zijn!
We worden er met momenten nog stil van.
Emmanuella
WACHTEN MAAR.
Wat ik nu ga zeggen is een cliché, ik weet dat, maar er zijn geen betere woorden voor om het uit te drukken: moe maar voldaan, reden we na onze laatste spreekbeurt naar huis.
We zijn toen zelfs achteraf geen koffietje gaan drinken … Dinsdag ervoor hadden we onze wekelijkse filmavond al voorbij laten gaan.
Het zijn zo van die momenten dat een mens plots beseft: we worden inderdaad een dagje ouder. Daarover natuurlijk niet getreurd, want wie niet oud wil worden moet jong sterven, volgens de filosofie van mijn moeder, en gelijk had ze, natuurlijk.
Toen werd het afwachten maar. Er zat niets anders op. Gek gevoel gaf dat. We waren veel vroeger dan anders in actie geschoten, kort maar hevig, mag ik wel zeggen, en nu viel alles stil. Het gaf een zeer vreemd, verdwaasd gevoel.
Emmanuella
We zijn toen zelfs achteraf geen koffietje gaan drinken … Dinsdag ervoor hadden we onze wekelijkse filmavond al voorbij laten gaan.
Het zijn zo van die momenten dat een mens plots beseft: we worden inderdaad een dagje ouder. Daarover natuurlijk niet getreurd, want wie niet oud wil worden moet jong sterven, volgens de filosofie van mijn moeder, en gelijk had ze, natuurlijk.
Toen werd het afwachten maar. Er zat niets anders op. Gek gevoel gaf dat. We waren veel vroeger dan anders in actie geschoten, kort maar hevig, mag ik wel zeggen, en nu viel alles stil. Het gaf een zeer vreemd, verdwaasd gevoel.
Emmanuella
Hallo
Hier zijn we weer, terug van weggeweest, voor de ene letterlijk en voor de andere figuurlijk. Een jaartje ouder en ook voor de ene etc, en voor de andere figuurlijk.
RaRaRa… Inderdaad niet te schatten….
We pikken even aan waar we gestopt zijn, anders kan niemand nog volgen.
Emmanuella
RaRaRa… Inderdaad niet te schatten….
We pikken even aan waar we gestopt zijn, anders kan niemand nog volgen.
Emmanuella
Abonneren op:
Posts (Atom)
