Totaal aantal pageviews

Wij zoeken, kraakvers, nog nooit gebruikt, spiksplinternieuw speelgoed. Dit om Sinterklaasfeesten te geven. De werkingen die wij uitkiezen situeren zich in de armste wijken van Antwerpen. Vluchtelingen, allochtonen, autochtonen, vierde wereld, je vindt er zo wat alles met één gemeenschappelijke noemer: armoede troef. We willen de weg naar een buurthuis, weg ook naar een opvang, duidelijker in de kijker zetten en de drempel verlagen. Emmanuella en Miek

woensdag 25 december 2013

KIEMMA en SINTERKLAAS

De “KIEMMAKINDEREN” krijgen van Sinterklaas, in de mate van het mogelijke, wat ze vragen. Dat lijkt mij logisch…Veel mensen denken daar anders over. Zo is de verontwaardiging nog altijd groot wanneer blijkt dat gezelschapsspellen niet populair zijn in “de afdeling: kinderen die leven in armoede” van onze maatschappij. Dat de Sint ze enkel aflevert “op bestelling” is een onrustwekkend fenomeen, onverantwoord. Wij van KIEMMA gaan er echter vanuit dat de Sint dan misschien (?) niet academisch geschoold is, maar dat zijn ervaring wel een tiental academische titels vervangt. Ons idee, inderdaad en daarover gaat KIEMMA zelfs niet in discussie, Sinterklaas trouwens ook niet. Er zijn aardig wat misvattingen over armoede en leven in armoede. Het wordt hoog tijd dat als we echt iets willen veranderen we ook onze zienswijzen eens ernstig onder de loep zouden moeten durven nemen. Na 30 jaar vrijwilligerswerk in de laagste regionen van onze maatschappij is het ontstellend om vast te stellen hoe weinig er in al die jaren verandert is en daarmee bedoel ik hoe mens en maatschappij kijken naar die medemensen die aan de rand en eronder, “deep down”, leven. Ik zie het jaar per jaar moeilijker worden om fondsen te verzamelen. Het lukt, inderdaad, maar ik ben er dan ook 11 maanden zoet mee. Ik sta er ook altijd van te kijken wat de argumenten contra dit project zijn. Waarbij ik uiteindelijk moet besluiten dat je maar recht hebt op hulp als je arm, doodziek en liefst ook hoogbegaafd bent, een fonds dat enkel “wat pret” voor ogen heeft kan nooit ernstig genomen worden. Heel veel kinderpsychiaters en pedagogen spreken dat tegen, maar “wat baten kaars en bril als de uil niet zienen wil”… Daarom dank ik uit de grond van mijn hart in naam van KIEMMA al die mensen die, zo hardnekkig als wij ermee doorgaan, ons toch blijven steunen, daar is moed voor nodig, geloof me vrij… In volgend artikel druk ik enkele foto’s af, zodat jullie zelf kunnen zien dat de centen weer goed besteed werden! Tekst is er dit jaar niet bij, de ziekte van mijn echtgenoot slorpt mij volledig op. Ik dank iedereen voor zijn begrip. Met vriendelijke groeten, Voor KIEMMA en MIEK Emmanuella Van Paemel

Geen opmerkingen: